تا به تو نزدیک شوم...

این روزها..

خیال...

تنها راه با تو بودن است. 

ومن حتی 

می ترسم از انگشتی که به ستردنش فرو آرم و بخار شوی 

می خواهم سیر ببینم چشمان گستاخت را 

چه دلم می طپد به بودنت..........هعییییییی 

تنت بوی  کوهستان مه آلود می دهد 

بوی تبت خیس...تبت سرخ 

بوی تسبیح چوبی نمدار چرک آلود دستان راهب نیمه برهنه 

بوی برگ پاکیزه  ی چای 

های های گریستن می خواهم و حتی بغضی نیست در گلوی فراموشی ام 

دیوانه ی تو بودم و آزمودی ام...... 



آزمودی به فروپاشی ام 



به خموشی ام 

بغض نمی کنی دیگر دردم را 

فریاد نمی زنی دیگر بلاهتهایم را 





رها رها رها تو 

نه مرا مانند 

نه  تخته پاره را 

رهایی چونان مترسک خموده 

یله داده بر مزرع تاراج شده 

به سکوتم خو کرده ای؟ 

من هرشام سکوتت را می نوشم 

مست مست مست می شوم و خیابانها را از تو می آکنم 

بیهوش می شوم گوشه ای از شهر 



و با طلوع تو و صدای گامهای بی هدفت بر میخیزم 

های قامت اثیری که هدف از خلقتت پریشانیِ من بود 

به نفسهای تو زنده ام....می دانی؟ 

رویا می بافم 

پیچکی بر گورم روئیده 

انگشتم کج شده است 

گویی  اینجا آغاز خمیدگی ام بسوی توست 

تو را سوگند به جهان های موازی 

رهایم نکن 

نرو 

چشمانت را دریغ مکن از من 

بگذار بنوشم و مست شوم 

مستانه در تو رهایی خوش است عشق 

کنارم خفته ای 

بوی سرما می دهد تن روشنت 

چشمانت را برقی ست 

اشک دارند انگار 

چشم بر هم  زدنی مانده تا فرو غلطیدن اشکهایت 

خوب است که پلک نمی زنی 

طاقت دیدن اشکهایت را ندارم 



چشمان گستاخ تو را چه به اشک 

اشک تو ویرانیِ من است 

می فشارمت در آغوش 

سرمایت را می نوشم و تخدیر می شوم 

دستانم آغشته به خون دلمه بسته ی لزج می شود 

خنجرم هنوز میان کتفهایت مهمان است 

بوی کافور می دهی 

بوی کافور 

خوب است که دیگر نمی روی 

عجیب آرامم 

حالا که هستی.....می خواهم بخوابم 

راستی 

گفتمت عشق......... 

بر گورمان پیچکی روئیده است 

مزین است به خون 

وصورت کش آمده ی مردمان 

مزین به اشکها و لبخندها 

ومن 

مزین شده ام به صورتکهای فریب 

ازچه هنگام چنین شده ام؟ 

چنین کریه... 

آراسته به پیرایه ی بویناک دروغهای مقدس 

خسته ام 

پای من یارای پی کردن قافله ی مردمان را ندارد 

ارابه های تاریخ 

از پیکر لهیده ی من گذشته اند 

کلام بر لبهای ترک خورده ی زندگی ام ماسیده 

وچشمانم 

حسرت آماسیده ای ست به نقطه ای در دور دست 

... 

عشق 

ملبس به شولایی چرکین 

ایستاده بر تپه ای 

در افقی یا غروبی 

... 

لک لکی بی هیچ بال 

دهان کجی می کند به آسمان 

خوشا رها کردن و رفتن 

خوشا پریدن 

اما 

.... 

گورکن نشسته به انتظار 

آتش به آتش سیگار 

سیگارسیگارسیگار 

مرگ را چگونه به چشمان زنده ام راه دهم؟ 

عجیب زنده اند چشمانم 

وتل ته سیگارها 

چنان توده ی سرهای بریده در سبد خون آلود 

صدای فرود آمدن تیغه ی سنگین مرگ 

گیوتین 

بازوان خون آلود جلادان 

مداومت بر عذاب زنده ماندن 

اندوه نا میرایی 

وترس از مرگ 

.... 

لرزش لب های محکوم در مقابل جوخه ی اعدام 

کلامی بهر گفتن.....نه 

جاذبه ای برای چشمان کنجکاو ناظران 

تا ندیدنِ 

رطوبت ترس که از زیر پایش روان است 

وآرزوی جاری شدن خون 

به مسیری که این بویناک رطوبت را بپوشاند 

....... 

عشق 

سایه ای ست که مدام کش می آید 

به وسعت زخمهایی که بر میدارد 

... 

انگورها خواب می بینند 

خواب هراس آلود چیده شدن 

ومن خواب می بینم 

خواب شیرین نوشیدن شراب 

... 

آرزویی 

چنان نطفه ی خون آلودی 

به زهدان چرک آلود اندیشه ام راه یافته 

وتکثیر می شود در لرزشی نحس 

... 

به امیدی عبث زنده ام 

در شولای سکوتی پیچیده ام بودنم را 

انتظار میکشم 

که گنجینه ی زمان به پایان رسد 

واندوخته ی نسل ها نابود گردد 

ونسلی نو از نو بیاغازند جهانی نوین را 

... 

روزگاری با دیوارها سخن میگفتم 

دهان بسته ام 

تا مبادا 

دیواری حتی به ارث برد 

افکار منحط ذهن بی شرمم را 

... 

به جنایت همنوعانم دچارم 

چنان فرزند مریم که صلیب خویش بر دوش می کشید 

و زمینیان را بدرود گفت 

که مرگش ترک زمین نبود 

ترک کسانی بود که دوستش نمی داشتند 

واو دوستشان می داشت 

نانهایشان را 

وشرابهایشان را 

... 

من روح حقیقتی هستم 

برهنه بر اوج که کژی های خلقتم را می نمایانم 

از اینرو 

مرا به مرگ رهنمون گشته اند 

بی خبران از شباهت من به خویشتن هاشان 

... 

مرگ من رخت بر بستن از شهری نیست 

رخت بر بستن از میان مردم شهری ست 

که دوستم نمی داشتند 

ومن دوستشان می داشتم 

چرک آلودگی هاشان را 

حسرت هاشان را 

دروغ هاشان را 

خستگی هاشان را 

... 



خسته ام 



خسته از گریزی بیهوده 

چنان پرومته ام این روزها 

ارمغانی چنان سوزاننده در دست 

در گریز از خدایان 

بسوی انسان 

ومردمان 

به خاموش نمودن ارمغانی که آورده ام  ایشان را 

کمر بسته اند 

بیهوده تلاش 

بیهوده عذاب 

وقتی نمیدونی چه تصمیمی بگیری دلت یه چیز  میگه و مغزت یه چیز .شاید الکی امید دارم