در روزهایی که دلم شکسته بود یاد حرفهای پدر ژپتو به پینوکیو افتادم که میگفت: پینوکیو چوبی بمان آدمها سنگی اند. دنیایشان قشنگ نیست . اما این روزها آرامم... آن قدر که از پریدن پرنده ای غافل نشده و در هیچ خیابانی گم نمیشوم . این روزها آسان تر از یاد میروم و آسان تر فراموش می کنند...می دانم ! اما شکایتی ندارم ... آرامم گله ای نیست ... انتظاری نیست ..اشکی نیست ...بهانه ای نیست . این روزها تنها آرامم..یک وحشی آرام . آنقدر آرام که به جنون چندین ساله ام شک کرده ام می ترسم نکند مرده باشم و خودم هم ندانم ؟ مینویسم دوستت دارم و قایمش میکنم تو به دردزندگی نمیخوری...توراباید نوشت و گذاشت وسط همان شعرها و قصه هایی گه از آنجا آمده ای...دلم یک غریبه میخواهد که بیاید بنشیند فقط سکوت کند و من هی حرف بزنم و بزنم . بزنم تا کمی کم شود اینهمه بار! بعد بلند شود برود ..انگار نه انگارنبود، پیدا شد .آشنا شد ،دوست شد،،مهرشد ،عشق شد ،یارشد تار شد ،بد شد درد شد گم شد...                                                                                                                                           

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

+نوشته شده در پنج شنبه 13 آذر 1393برچسب:, ;ساعت15:46;توسط ; | |